首页>
外文期刊>Kultura i Spoleczenstwo
>RÓŻNICE I GRANICE Z PERSPEKTYWY RELACYJNEJ KONCEPCJI KULTURY I TEORII PRAKTYK SPOŁECZNYCH PRZYPADEK WIELKOMIEJSKIEGO OSIEDLA
【24h】
RÓŻNICE I GRANICE Z PERSPEKTYWY RELACYJNEJ KONCEPCJI KULTURY I TEORII PRAKTYK SPOŁECZNYCH PRZYPADEK WIELKOMIEJSKIEGO OSIEDLA
„Miniona dekada stanowiła okres najbardziej burzliwego rozwoju polskich miast w całej ich nowoczesnej historii" - opiniują eksperci1. Jest to między innymi efekt przemian gospodarczych, społecznych i technologicznych, którym towarzyszą zmiany w zakresie jakości życia, infrastruktury, funkcjonowania instytucji publicznych (por. Smętkowski, Jałowiecki, Gorzelak 2009). Część zmian obserwowanych w polskich miastach wpisuje się w nurt procesów globalnych, determinujących trajektorie rozwojowe współczesnych społeczeństw miejskich, począwszy od kwestii ekonomicznych, jak wpływ kapitału inwestycyjnego na kształtowanie się nowej geografii centralności i peryferyjności, przez kwestie demograficzne, związane ze starzeniem się społeczeństw, kończąc na kwestiach kulturowych, tożsamościowych, emancypacyjnych. Przypadek Polski pod wieloma względami jest jednak szczególny: nawarstwiają się w nim bowiem konsekwencje procesów historycznych sprzed 1989, dwudziestowiecznych i o historii sięgającej rozbiorów (por. Gorzelak 2004), a także skutki przyspieszonej, żywiołowej modernizacji potransformacyjnej (Sagan 2016). Intensywność i gwałtowność tych procesów, przede wszystkim w miastach i na terenach zurbanizowanych, sprawiają, że są one ciekawym obszarem naukowej eksploracji, źródłem wiedzy na temat złożonych i nieopisanych dotychczas zjawisk i mechanizmów społecznych. Społeczna mobilność i różnorodność, zagęszczanie się przestrzeni oraz estetyczne i funkcjonalne jej różnicowanie towarzyszące tym zmianom są kojarzone przede wszystkim z obszarem śródmieścia. To centrum lub alternatywne subcentra budują wizerunek miasta, wpływają na jego ofertę, profil, kulturową otwartość, bo to w tych miejscach kumulują się „miejskie sceny" (Klekotko, Navarro 2015). Osiedla mieszkaniowe znacznie rzadziej przywołują takie skojarzenia - jako wytwór najpierw socjalizmu (osiedla bloków z drugiej połowy XX wieku), a potem kapitalizmu (osiedla deweloperskie, często grodzone) - zwykle przypisuje się im monokulturowość i monoklaso-wość.%This article is devoted to the problem of the structuring of groups living in housing settlements in large cities. Referring to the theory of social practices and the findings of empirical research, the authors show the importance of analyzing the everyday practices of housing settlements for a better understanding of the mechanisms of social production and reproduction of differences. In interpreting the research material, they show that at the level of the housing settlement and through analysis of what would seem to be ordinary activities-for instance, taking care of children, walking a dog, caring for green areas, parking, or guarding-people create, negotiate, and contest borders, reproducing and modifying more or less permanent socio-spatial arrangements. These arrangements, although they are described by the term "neighborhood," significantly depart from the understanding of "neighborhood" in the spirit of twentieth-century sociology-as an arrangement of relations and dependence between people resulting from their nearness of residence.
展开▼
