Badano wplyw dodatku montmorylonitu sodowego (0,2; 1,0 lub 2,0 % mas.) bad? nanorurek weglowych (0,05 lub 0,5 % mas.): jednosciennych (SWCNT) albo wielosciennych, powierzchniowo sfunkcjonalizowanych grupami karboksylowymi (MWCNT-COOH), na wlasciwosci termiczne nanokompozytow na osnowie polimetakrylanu metylu) (PMMA). Polimeryzacje PMMA prowadzono metoda suspensyjna lub blokowa, a kompozyty wytwarzano wprowadzajac nanododatki do polimeru: w toku polimeryzacji (in situ) albo do roztworu spolimeryzowanego PMMA (ex situ). Stosujac analize termograwimetryczna, derywacyjna analize termograwime-tryczna oraz roznicowa kalorymetrie skaningowa oceniono, ze otrzymane kompozyty polimetakrylanu metylu) z udzialem nanoczastek montmorylonitu sodowego lub nanorurek weglowych wykazuja lepsza odpornosc cieplna niz czysty PMMA, a stopien poprawy stabilnosci termicznej zalezy od zdyspergowania nanododatku w matrycy polimeru.
展开▼
