Olsza czarna (Alnus glutinosz L.) stanowi jeden z komponentów lasów mieszanych, zwlaszcza bagnistych lub podmoklych stanowisk, a takze jest podstawowym gatunkiem rosnacym na brzegach rzek i jezior oraz innych zbiorników wodnych. Olsza czarna spotykana jest w parkach i ogrodach, jak równiez moze byc uprawiana w zywoplotach. Po raz pierwszy masowe zamieranie olszy stwierdzono w 1993 roku w Wielkiej Brytanii (Brasier 1999; Gibbs 1995). W 1995 roku fytoftoroze olszy czarnej stwierdzono takze w Niemczech (Hartmann 1995; Jung i Blaschke 1996), Austrii (Cech 1999), na Wegrzech (Bakonyi i wsp. 2004) i Slowenii (Munda i Zerjav 2004). W Wielkiej Brytanii i Francji (Streito i wsp. 2002) stwierdzono zamieranie olszy glównie nad rzekami, natomiast w Niemczech równiez w szkólkach i na terenach porolniczych (Schumacher i wsp. 2001). Za glównego sprawce choroby uznano Phytophthora alni Brasier and Kirk (Brasier i wsp. 2004). Przez ostatnie lata choroba objela swym zasiegiem Europe od Wloch po Szwecje (Brasier i Jung 2004; Oszako 2002a, b; Gibbs i wsp. 2003). W Polsce choroba olszy wystepowala do niedawna przede wszystkim w ekosystemach nadrzecznych, a obecnie nabiera znaczenia w lesnictwie (Oszako i wsp. 2003; Oszako i Orlikowski 2004; Orlikowski i wsp. 2003).
展开▼
