Als dierenarts wordt men vaak geconfronteerd met wonden die niet kunnen gesloten worden of na sluiting terug openkomen en bijgevolg per secundam moeten helen. De secundaire wondheling kan ingedeeld worden in vijf fasen: de inflammatoire fase, de granulatiefase, de epithelisatie, de wondcontractie en de rijpingsfase. Het is een zeer traag proces dat met veel complicaties gepaard kan gaan, bij het paard vooral ter hoogte van de ledematen. Wondinfectie en de vorming van hypergranulatieweefsel zijn de voornaamste problemen. Een goede debridement (het verwijderen van gecontamineerd en necrotisch weefsel uit de wonde en het opfrissen van de wondranden) en spoeling van de wonde vormen de start van een vlotte heling. Vochtige wondheling is een vrij nieuw begrip in de veterinaire wondzorg en verschillende wondbedekkingmaterialen verschaffen een ideaal milieu voor dit concept van heling. Een goed inzicht in de pathofysiologie en een goede beoordeling van de wonde dragen bij tot een juiste keuze uit de verschillende wondbedekkingmaterialen. Alginaten versnellen het granuleren van de wonde, schuimverbanden hebben een meerwaarde tijdens de epithelisatie en antimicrobièle verbanden kunnen bijdragen tot het onder controle houden van de infectie en het bevorderen van de heling. Betere inzichten in de lokale wondzorg zouden het gebruik van antibiotica tijdens de wondbehandeling kunnen reduceren.
展开▼
